در کتاب دارالسلام آمده است طلبه اى سه حاجت داشت و مدت ها به زیارت حضرت ابوالفضل (علیه السلام( مشرف مى شد. روزى در حالى که در مقابل ضریح با کمال ادب و احترام ایستاده و مشغول زیارت بود، ناگاه دیده عده اى از زن هاى عرب دهاتى با پاى برهنه و در حالى که کودک فلجى را به دست گرفته بودند، وارد حرم شدند، و هلهله کنان یک دور گرد ضریح چرخیدند و بیمارشان شفا پیدا کرد و از حرم خارج شدند.
آن طلبه وقتى این صحنه را مشاهده مى کند، نزدیک ضریح مى آید و مى گوید: من چند سال است مى آیم و حوائجم برآورده نمى شود، ولى به این عرب هاى بیابانى این گونه التفات دارید! و با صورت قهر و غضب از حرم بیرون مى رود و تصمیم مى گیرد دیگر به زیارت آن حضرت نرود.
به نجف مى رود و در کاروانسرایى منزل مى کند. در آن جا به او مى گویند: خادم شیخ انصارى (رحمه الله ) چند بار آمد و سراغ شما را گرفت . وى نزد شیخ مى رود. شیخ به او مى فرماید:
))با حضرت ابوالفضل (علیه السلام ) قهر نکن ، شما به عرب ها نگاه نکنید. آن ها این طور عادت کرده اند. حج مى خواهید، نیابت هست و خانه مى خواهید، هر خانه را پسندیدید تهیه مى شود و عیال مى خواهید، براى شما فراهم مى شود.((